22 e etappe van Castelo de neve naar camihno. 43km. T' is niet aars.

8 oktober 2018 - Castelo do Neiva, Portugal

Als je vanochtend mij had verteld dat ik vandaag 43km zou gaan lopen  zou ik je voor gek hebben verklaart. Maar ja, sommige dingen gebeuren. Ja kan het ook niet helpen.het was zo een mooie route langs de kust dat de kilometers eigenlijk vanzelf gingen. Over de vlonders langs het strand en door de duinen. Prima wandelweer ook.mooi briesje uit zee. In viano de Castello een bijzonder momentje. Op een groot gebouw een pink ribbon. Tsja, dan geeft weer allerlei emotie. Mag wel 10 jaar geleden zijn dat mijn vrouw overleed. Pink ribbon was haar ding. En dan zie je dat teken. Zelf loop ik met een pet met de speld van pink ribbon, speciaal voor haar. Best ff in de emotie. 3 kilometer ff niks en in mij zelf. Kom op, imre zou ze gezegd hebben. De kilometers vlogen weg. Had geen flauw idee dat ik over de 40km ging. Blijkbaar kracht gekregen. Oude bekenden waar ik mee gelopen heb zag ik terug op de orbitur camping, vlak voor Camihno. morgen met de groep weer oplopen. Niet meer dan tussen de 25 en 30. Straks gezellig met de hele ploeg eten in de kantine van de camping. Hoeven hier geen rekening houden met tijd en licht uit.

Groetjes allemaal 

Imre

Foto’s

5 Reacties

  1. Petrum Henricum:
    8 oktober 2018
    Mooi verhaal Imre. Je tempo ligt wel erg hoog; je bent straks veel te vroeg in SdC. Morgen over de grens tussen Portugal en Spanje? Dan wordt Bom Caminho weer Buen Camino.
  2. Maria Franssen:
    8 oktober 2018
    Best wel heftig denk ik, als je zo met het verleden geconfronteerd wordt. Wat was, laat zich niet weg poetsen. Wel sterk dat je de draad weer oppakt en er het beste van maakt. Bom Caminho
  3. Amico Guiseppe:
    8 oktober 2018
    Ja Imre, Margriet vergeet je nooit. Met z'n 4 tjes hebben wij samen ook verschillende dingen ondernomen. als je dan weer een s in het verleden kijkt dan komt Margriet daar ook weer in voor. Samen hebben wij vele leuke dingen gedaan. Succes met je camino.
  4. Elisabeth:
    9 oktober 2018
    Onderweg ook veel tijd om na te denken, leeg te worden.. mooi dat er dan fijne herinneringen bovenkomen ook al is Margriet er niet meer zo is ze er toch, dicht bij je hart. Blijf haar maar koesteren! Blijf vooral het leven ook vieren! Hartegroet
  5. Helene van Veen:
    10 oktober 2018
    Mooi verhaal. En wat een mooie route. Ga ik volgend jaar doen.
    Mogelijk herken ik dan je foto,s