Zagende en zingende bossen

van Rilly-la-Montagne naar Epernay 23km

Gisteravond eind goed al goed kwam de baas nog even vragen of alles oke was. Nou, op de kachel en eten na ging het prima. Voor de warmte ging hij even naar boven, wat sleutelen aan een machine. En voor het eten en drinken kwam hij aanzetten met een behoorlijke fles champagne. Hoe ga ik die in mijn eentje soldaat maken op mijn redelijk nuchtere maag. Na een glas of 3 vond ik het wel welletjes en eingelijk zonde, heb de rest laten staan. Ik had wat mee kunnen nemen in mijn bidon, want vroeger reden de wielrenners er prima op. Na wakker geworden, aangekleed en op pad naar de vrouwelijke beheerder om mijn credential in te ruilen voor de sleutels, kon ik op pad. Ze was inderdaad niet vriendelijk, zoals een volgster van mijn blog al schreef. Of ik ook nog had geveegd en gedweild. Madame, ces't tout proper. Krijg nou wat. Dan had je maar uit je luie stoel moeten komen en kijken hoe proper ik het heb achtergelaten. Precies, zoals ik het gevonden had. Nou, ze nam de moeite niet en ik kreeg mijn credential terug. En geen stempel er in. Sodeju. Laat ook maar. Dus op pad. Nou, dat was me het pad wel. 16km door zagende en zingende bossen. Dat zagen kunnen ze daar wel. Er wordt wat afgezaagd. Hele stapels hout en de bevolking mag de niet gestapelde brokken meenemen naar huis. Je zag al mannetjes met aanhangertjes druk aan het werk. Met zingende bossen bedoel ik het rijkelijk tjilpen en fierlen van de vogels. Je hebt er de tjilpflier en de Flieretier. 2 onbekende soorten in Nederland, maar ze hebben oorspronkelijk hier hun terrein. De tjilpflier heeft een wit  befje onder zijn zwarte lijf en wordt ook wel de pseudo dominee genoemd en fluit meestal het volgende: flier, flier, flier   en de Flieretieren die tjilpen maar wat als een soort flierefluiter. Kan het hun wat schelen wat er in het bos gebeurt. Echt een beetje flierefluitend door het leven, zeg maar. Beetje als ik. Ja, hoe erg kan de meligheid toeslaan in een bos van 16km. Dan heb ik ook nog mijn houten wandelstok, gekocht in St. Jean-Pied-de-Port vorig jaar. Kijk, ik ben in Alkmaar voor een jaar tambourmaitre geweest van het wereldwijd beroemde Trompetter korps Alkmaar. Dus ik loop wat met die stok te gogelen alsof ik door het bos alle beesten in de maat achter mij aan heb. Hup, beetje draaien, stok achterlangs, punt omhoog, hier gaan we rechts, allemaal meedraaien. Stok hoog de lucht in en opvangen. Laat nou net als een keer met een Sinterklaas optocht de hele meute achter mij rechtdoor gaan lopen en ik als enige rechtsaf. Een kleinigheidje. Ik heb die beesten achter mij ook niet meer gezien. Gelukkig geen medewandelaars, anders was ik direct opgenomen.  Eindelijk het bos uit en gelijk een prachtig uitzicht over de wijnvelden en in de verte zie ik Epernay al liggen. Nog 7km te gaan ook de teller. Hoezo 7. Ligt zo te zien binnen handbereik. Op weg naar beneden nog even een praatje gemaakt met twee dames die de takken van de nieuwe wijnstokken aan het vastmaken waren. Dat doen ze heel automatisch met een soort pistool. Lekker makkelijk. En ze stonden er nog een vuurtje bij te steken ook. Allemaal oude takken. Netjes kort houden het vuur. Even later liep ik het plaatsje "rappel" binnen. Ja, de meligheid blijft toeslaan. Slechts grappen. Morgen weer over. Allemaal champagnehuizen. Huis aan huis. En zo liep ook Epernay binnen op weg naar mijn overnachtingsadres. De pastorie van de kerk van St. Petrus en St.Paulus. Aanmelden inchecken door een heel aardige dame. Stempel gekregen. Na alle perikelen van het bos, was ik wel even aan een biertje toe op het terras in de stad. Heerlijk even mensen kijken. Voor morgen even nog uitzoeken hoe de kilometers gaan en waar ik kan overnachten. De kilometers van vandaag gingen over prima paden en zonder een centje ongemak. Nou vanavond nog een hapje  doen in de stad.

Groetjes allemaal weer en een fijne dag morgen.

Imre