effe de man met de hamer

Van Flavignac naar Saint Pierre de frugie. 26km

Gisteravond toch nog een maaltijd naar binnen gewerkt. In de voorraadkast bij de refuge lagen nog een paar blikken. Eentje sprak mij wel aan. Zuurkool met knakworst en spek. Opgewarmd en gegeten. Was prima te hachelen. Verder heb je aan die Franse pelgrims niks. Ze zeggen niks. Kijken je niet aan. Praten alleen met elkaar. vragen niks. Nou, de groeten dan. Ofwel het gezegde Frankrijk is een prima land, jammer dat er Fransen wonen Op tijd naar bed. Wat een beroerde nacht. Bijna niet geslapen. De Fransman onder mij was net een barbecue. En maar draaien , en draaien. Hele bed stond te schudden. Ik lag boven.  Die andere Fransman snikte alsof er een stapel hout moest worden weggezaagd. Dus zo tegen wakker worden even een klein hazeslaapje en er maar uit. Na de koffie maar op pad gegaan. Had lekker de pas er in. Bij chalus heerlijk bij een bakker aan de koffie en de chococroissants. Heerlijk. Dan had ik er 13 opzitten en nog 13 te gaan. Had in eerste instantie gedacht bij de fam.Jonker ( Westfriese familie met in la lac een Alberge, zie foto). te overnachten. Na 16km vond ik dat eigenlijk wel prima. Maar ik had ze gisteravond gebeld en ze waren niet thuis. Ze vonden het wel heel jammer. Ik liep er langs en moet zeggen een prachtige plek en een mooi huis. Nog geen kilometer daarna kwam ik de man met de hamer tegen. Zo maar vanuit het niets helemaal effe stuk zitten. Geen beweging meer in te krijgen. Dat heb ik ook een keer gehad met de fiets op de Afsluitdijk. Zo lekker en opeens boem. Niet meer vooruit te branden. Dus maar een muurtje opgezocht. rugtas af. tegen de muur gezet en er tegen aan gezeten. Effe niks. Mijn noodrantsoen er bij gepakt. Een zwiik kleine marsjes. zet de pet op half 7 en wegzeilen. Poeh hee. De eerste keer na ruim 1300 km. Ik ben dus ook maar een mens. Effe een half uur helemaal niks. Daarna de draad maar weer opgepakt en zachtjes aan weer in een tempo komen. En ja hoor. Bij een dorpje een restaurant. Paar colaatjes deden wonderen, want daarna liep ik weer als de brandweer. Op naar de refuge. In het dorpje aangekomen. Dorpje van niks. Even vergeten te remmen en je bent er door. Restaurant daar was open en de eigenaar sprak een beetje Nederlands. Ik vroeg waar de refuge was. Daar ben je al Langs gelopen. Maar ga eerst maar naar het gemeentehuis om de sleutel te vragen. Op naar het gemeentehuis. Gemeentehuis hele week dicht . Er stond een telefoonnummer bij voor noodsituaties. Ik was de noodsituatie, dus bellen. Ahhhh oui, de refuge is open. ik er heen. Niks open. terug naar het restaurant. Gelukkig heel vriendelijke mensen. Zij bellen. Met een kleine 10 minuten staat er iemand bij de refuge met een sleutel. Ik kwam aanlopen en de mevrouw van de gemeente kwam net aanrijden. Vriendelijk mens. Deur geopend, sleutel gekregen, stempel in mijn credential en betaald. In het hele, overigens splinternieuwe hok, ben ik de enige. Eerst maar even douchen. Daarna naar de biologische winkel voor eten. Dat wordt een pastmenuutje. Prima. ik kan een beetje koken. Even lekker vlak op bed. Net wakker, eerst de blog maar bijwerken en later koken. Morgen even wat minder kilometers.hoewel ik nog geen idee heb waar naar toe. Dat is voor morgen. Iets met een camping en een blokhut had ik in de gauwigheid gezien.

Wens jullie een fijne avond en gezellige dag morgen.

Imre